Πιπεριά

Η πιπεριά ανήκει στην οικογένεια των στρυχνοειδών ,σολανιδών.Είναι φυτό που κατάγεται από τη Νότια Αμερική και συγκεκριμένα από το Μεξικό και το Περού. Η κυριότερη χώρα παραγωγής και κατανάλωσης της πιπεριάς, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι η Ινδία. Στην Ελλάδα καλλιεργείται υπαίθρια και σε θερμοκήπια.

Το φυτό έχει ύψος 50–75 εκατοστά, οι βλαστοί του στην αρχή είναι τρυφεροί και στη συνέχεια γίνονται ξυλώδεις. Έχει φύλλα πράσινα  σχετικά μικρά, και άνθη λευκά που φύονται μεμονωμένα ή σε ομάδες των 2 ή 3. Ο καρπός  της πιπεριάς είναι πολύσπερμος πράσινος ή κιτρινοπράσινος.Το σχήμα του, είναι μακρύ και γι’αυτό έχει πάρει την ονομασία κέρατο. Υπάρχει σε 50 περίπου είδη ανά τον κόσμο, άλλοτε με γλυκούς και άλλοτε με καυτερούς καρπούς. Ας δούμε μερικές βασικές ποικιλίες:

- Είναι η πράσινη της Νέας Μαγνησίας με τους γλυκούς και σαρκώδεις καρπούς.

- Η Φλωρίνης με τους κόκκινους καρπούς γλυκούς ή καυτερούς, σχήματος κωνικού, μακριού, μεγάλου μεγέθους.

-Η Κίτρινη των κουφαλίων με ελαφριά καυτερή γεύση και κιτρινοπράσινο χρώμα.

 -πιπερούδι, που γίνεται τουρσί  και καλλιεργείται στις περιοχές της Θεσσαλονίκης.

- Μπαχοβίτικη - Καρατζοβίτικη πιπεριά,Κόκκινο Πιπέρι Καρατζόβας

Ο τρόπος πολλαπλασιασμού του γίνεται με σπόρο, από τον Ιανουάριο εως τον Ιούνιο ,βάζουμε σε θερμαινόμενο  σπορείο  κυπελάκια με σπόρους και όταν το φυτό γίνει περίπου 10 εκ κάνουμε την μεταφύτευση στην τελική τους θέση σε απόσταση 30-40 εκατοστά μεταξύ των φυτών  και οι γραμμές σε απόσταση 80 εκ μεταξύ τους. Αργεί αρκετά να φυτρώσει ο σπόρος γιαυτό μην απελπίζεστε η ιδανική θερμοκρασία για να βλαστήσουν οι σπόροι πιπεριάς είναι 24 ^οC.Οι κατάλληλες  θερμοκρασίες ημέρας είναι 20-25 ^οC και νύχτας 16-20 ^οC η πιπεριά είναι φυτό ευπαθές στο κρύο. Μαζεύονται 60–80 μέρες μετά από τη μεταφύτευση του φυτού  και όταν έχουν ζωηρό πράσινο χρώμα ,με όσο μεγαλύτερη συχνότητα κόβονται οι πιπεριές, τόσο πιο πολλές θα παράγει και το φυτό. Ο κορμός της δεν είναι αρκετά δυνατός ώστε να αντέξει το βάρος των φύλλων και των καρπών και χρειάζεται  στήριξη  η οποία γίνεται  με δέσιμο του φυτού πάνω σε καλάμια.

Ποτίζουμε τακτικά ώστε τα φύλλα της να μην δείχνουν κουρασμένα και γέρνουν προς τα κάτω και το χώμα να διατηρείται νωπό , δεν καταβρέχουμε τα φύλλα γιατί ευνοείτε η ανάπτυξη μυκήτων. Για καλύτερη γεύση των καρπών, μειώνουμε ελαφρά τα ποτίσματα καθώς οι καρποί ωριμάζουν. Οι πιπεριές θέλουν συνθήκες καλής αποστράγγισης.  Το ιδανικό έδαφος για την καλλιέργεια πιπεριάς έχει pH μεταξύ 6,7 με 7 και είναι πλούσιο σε οργανικές ουσίες. Η πιπεριά είναι αυτογονιμοποιούμενο φυτό μπορεί όμως να γονιμοποιηθεί και από μέλισσες. Σε αυτή την περίπτωση, αν σπείρουμε δίπλα ,δίπλα γλυκές και καυτερές πιπεριές οι σπόροι που θα προκύψουν μπορεί να δώσουν την επόμενη χρονιά πιπεριές με καυτερή γεύση. Η αναμενόμενη παραγωγή, αν και αυτό εξαρτάται και από την ποικιλία, είναι 5-10 μεγάλες πιπεριές ανά φυτό. Οι πράσινες πιπεριές που όλοι τρώμε, είναι πράσινες γιατί είναι ακόμη άγουρες, όσο κόβουμε άγουρες τις πιπεριές τόσο περισσότερες παράγει το φυτό, αν όμως τις αφήσουμε να ωριμάσουν τότε περιέχουν 10 φορές περισσότερη βιταμίνη Α και διπλάσια ποσότητα βιταμίνης C, από όταν είναι πράσινες. Όλες οι πιπεριές κοκκινίζουν όταν ωριμάσουν.

Μπορούμε να συγκαλλιεργείσουμε πιπεριά μαζί με βασιλικό, τομάτα, κρεμμύδι, καρότα, μπιζέλια. Αποφύγετε να καλλιεργήσετε τις πιπεριές κοντά σε βερικοκιές. Ένας μύκητας στον οποίο είναι επιρρεπής οι πιπεριές μπορεί να βλάψει τις βερικοκιές.

Η μέση σύσταση των καρπών της πιπεριάς είναι: νερό 93,5%, πρωτεΐνες 1%, υδατάνθρακες 4,5%, λιπαρές ουσίες 0,2%. Περιέχουν επίσης μεγάλες ποσότητες βιταμινών και κυρίως βιταμίνης ,C,Β1,Β2,Νιασίνη,προβιταμίνης Α αλλά και μεταλλικών στοιχείων όπως είναι το κάλιο. Την καυτερή γεύση τη δίνει μία ουσία που λέγεται καψαϊκίνη. Επίσης περιέχουν βιταμίνη Ε, μαγγάνιο και πάνω από 30 διαφορετικά καροτενοειδή, από αυτά το β-καροτένιο και η ζεαξανθίνη παρέχουν αντιοξειδωτική και αντιφλεγμονώδη προστασία. Η λουτεΐνη και η ζεαξανθίνη προστατεύουν την ωχρή κηλίδα του οφθαλμού από τον εκφυλισμό λόγω γήρατος.